Young’s Schema Questionnaire-S3

Dotychczas nie było przy mnie nikogo, kto opiekowałby się mną, dzieliłby się sobą, czy głęboko troszczyłby się o to, co się ze mną dzieje.

Jestem złą osobą, która zasługuje na karę.

Martwię się, że błędna decyzja może doprowadzić do katastrofy.

Liczne pochwały i komplementy sprawiają, że czuję się wartościowy(a).

Rzadko udaje mi się postępować zgodnie z własnymi postanowieniami.

Czuję, że to, co mam do zaoferowania, jest bardziej wartościowe niż wkład innych ludzi.

Nie umiem z łatwością sobie odpuścić lub znaleźć usprawiedliwienia dla popełnianych przez siebie błędów.

Ludzie postrzegają mnie jako osobę skrytą, zamkniętą w sobie.

Wielu ludzi uważa, że zbyt dużo robię dla innych i zbyt mało dla siebie.

Sprawia mi dużo kłopotu domaganie się, by moje prawa były respektowane oraz żeby moje uczucia były brane pod uwagę.

Często czuję, że nie posiadam tożsamości odrębnej od tożsamości moich rodziców/rodzica czy partnera/-ki.

Martwię się, że zapadnę na groźną chorobę, mimo że lekarz nie zdiagnozował u mnie żadnych poważnych problemów.

Brak mi pewności w rozwiązywaniu codziennych problemów.

W pracy (w szkole) nie jestem tak zdolny(a)/bystry(a) jak większość ludzi.

Na najbardziej podstawowym poziomie jestem nie do zaakceptowania, więc nie mogę odkryć siebie przed innymi ani pozwolić im, żeby mnie dobrze poznali.

Zawsze czuję, że jestem poza grupą.

Zazwyczaj doszukuję się ukrytych motywów w postępowaniu innych ludzi.

Czasami tak bardzo martwię się o to, że ludzie mnie opuszczą, że sam(a) ich odpycham.

Dotychczas nie było przy mnie silnej lub mądrej osoby, która udzieliłaby mi dobrej rady lub wskazałaby kierunek, kiedy nie byłem pewien (nie byłam pewna), jak postąpić.

Nieważne, dlaczego popełniam błąd. Jeżeli robię coś źle, powinienem (powinnam) ponieść konsekwencje.

Nieważne, jak ciężko pracuję i tak martwię się, że zostanę bez grosza i stracę prawie wszystko, co posiadam.

Jeśli prezentuję swoje uwagi podczas spotkania lub jestem przedstawiany(a) w nowym towarzystwie, ważne jest dla mnie zdobycie uznania i podziwu.

Nie umiem zmusić się do robienia rzeczy, które nie sprawiają mi przyjemności, nawet jeśli wiem, że to dla mojego własnego dobra.

Czuję, że nie muszę przestrzegać zwykłych zasad lub norm, które obowiązują innych ludzi.

Czuję na sobie ciągłą presję zdobywania osiągnięć i wykonywania zadań.

Kontroluję siebie tak bardzo, że wiele osób uważa, że jestem pozbawiony(a) uczuć i emocji.

To zawsze ja wysłuchuję problemów innych ludzi.

Zawsze pozwalam innym wybierać za mnie, więc nie wiem tak naprawdę, czego sam(a) chcę.

Czuję się tak, jakby moi rodzice żyli moim życiem – jakbym nie miał(a) własnego życia.

Martwię się, że stracę wszystkie pieniądze, zostanę biedny(a) i bez środków do życia.

W codziennych sytuacjach nie można polegać na mojej opinii.

W tym, co robię nie jestem tak utalentowany(a) jak większość ludzi.

Czuję, że nie da się mnie kochać.

Czuję się wyobcowany(a) lub odcięty(a) od innych ludzi.

Jestem podejrzliwy(a) co do motywów innych ludzi.

Kiedy wydaje mi się, że ktoś, na kim mi zależy, oddala się ode mnie lub chce mnie opuścić, czuję się zdesperowany(a).

Nie mam nikogo, kto by mnie naprawdę słuchał, rozumiał lub wsłuchałby się w moje prawdziwe potrzeby i uczucia.

Jeżeli nie wykonuję dobrze swojej pracy, powinienem/powinnam ponieść konsekwencje.

Nigdy nie dość ostrożności; zawsze coś może się nie udać.

Jeżeli nie poświęca mi się dużo uwagi, czuję się mało ważny(a).

Rezygnowanie z natychmiastowej nagrody lub przyjemności po to, żeby osiągnąć długoterminowe cele, sprawia mi trudność.

Nie znoszę być ograniczany(a) ani powstrzymywany(a) przed robieniem tego, co chcę.

Muszę wypełniać wszystkie swoje obowiązki.

Sprawia mi trudność bycie swobodnym(ą) i spontanicznym(ą) wśród ludzi.

Robienie różnych rzeczy dla ludzi, na których mi zależy, zajmuje mi tyle czasu, że prawie nie mam go już dla siebie.

W związkach zazwyczaj zgadzam się na to, by druga osoba miała pozycję dominującą.

Zarówno dla mnie, jak i dla moich rodziców bardzo trudne jest utrzymanie w tajemnicy przed sobą intymnych szczegółów z naszego życia bez poczucia winy lub zdrady.

Martwię się, że ktoś mnie zaatakuje fizycznie.

Brak mi zdrowego rozsądku.

Większość ludzi jest ode mnie zdolniejsza jeśli chodzi o pracę i inne osiągnięcia.

Nie jestem wart(a) miłości, uwagi ani szacunku ze strony innych ludzi.

Nie należę do żadnej grupy; jestem samotnikiem/samotniczką.

To tylko kwestia czasu zanim ktoś mnie zdradzi.

Martwię się, że ludzie, którzy są mi bliscy, odejdą lub opuszczą mnie.

Dotychczas nie czułem(am), że jestem dla kogoś wyjątkowy(a).

Jeżeli nie daję z siebie wszystkiego, powinienem/powinnam się spodziewać, że odniosę porażkę.

Kiedy dzieje się coś dobrego, martwię się, że następnie wydarzy się coś złego.

Osiągnięcia znaczą dla mnie najwięcej wtedy, kiedy inni ludzie je zauważają.

Jeżeli nie mogę osiągnąć zamierzonego celu, szybko się zniechęcam (frustruję) i poddaję.

Jestem wyjątkowy(a) i nie powinienem/powinnam być zmuszany(a) do akceptacji wielu restrykcji i ograniczeń nakładanych na innych ludzi.

Staram się dawać z siebie wszystko; „wystarczająco dobrze” mnie nie zadowala.

Krępuje mnie okazywanie uczuć innym ludziom.

Jestem dobrym człowiekiem, ponieważ więcej myślę o innych niż o sobie.

Czuję, że nie mam wyboru i muszę spełniać oczekiwania innych, w przeciwnym razie będą się na mnie mścić, będą na mnie źli lub zostanę przez nich w jakiś sposób odrzucony(a).

Moi rodzice są zbytnio zaangażowani w moje życie oraz problemy – i vice versa.

Czuję, że coś strasznego (klęska żywiołowa, finansowa, napaść lub choroba) może się zdarzyć w każdej chwili.

Uważam siebie za osobę zależną od innych w codziennym funkcjonowaniu.

Jestem nieudolny(a), jeśli chodzi o życiowe osiągnięcia.

Żadna osoba, której pragnę nie chciałaby być blisko mnie, gdyby wiedziała, jaki(a) jestem naprawdę.

Bardzo różnię się od innych ludzi.

Czuję, że muszę mieć się na baczności w obecności innych ludzi, bo inaczej oni naumyślnie wyrządzą mi krzywdę.

Tak bardzo potrzebuję innych ludzi, że martwię się, że ich stracę.

Nie ma wokół mnie ludzi, którzy okazaliby mi ciepło, wsparcie i czułość.

Jeżeli popełnię błąd, zasługuję na karę.

Nawet, jeśli sprawy układają się pomyślnie, mam wrażenie, że jest to tylko tymczasowe.

Posiadanie pieniędzy oraz znajomości z ważnymi osobistościami sprawia, że czuję się wartościowy(a).

Trudno mi zdyscyplinować siebie do wykonywania rutynowych lub nudnych zadań.

Dużym problemem dla mnie jest akceptacja odmowy ze strony innych ludzi, kiedy ich o coś proszę.

Muszę zawsze być najlepszy(a) prawie we wszystkim co robię; nie umiem zaakceptować drugiego miejsca.

Jestem zbyt nieśmiały, żeby okazywać innym pozytywne uczucia (np. sympatię, troskę).

To ja zazwyczaj zajmuję się osobami, które są mi bliskie.

Wydaje mi się, że jeśli robię to, co chcę, jedynie proszę się o kłopoty.

Nie mogę odseparować się od moich rodziców w sposób, w jaki zrobili to moi rówieśnicy.

Nie mogę pozbyć się uczucia, że wydarzy się coś złego.

Czuję, że sam(a) nie dałbym(abym) sobie rady w codziennym życiu.

Prawie nic, co robię w pracy (szkole), nie jest tak dobre jak to, co robią inni.

Żaden mężczyzna/żadna kobieta, którego/której pragnę nie będzie w stanie mnie pokochać, jak tylko odkryje moje wady lub defekty.

Nie pasuję do otoczenia.

Czuję, że zostanę wykorzystany(a) przez ludzi.

Kurczowo trzymam się ludzi, którzy są mi bliscy, ponieważ boję się, że mogę ich stracić.